Soms denk ik terug aan mijn omaatje. Al een aantal jaren is ze er niet meer, maar stiekem is zij één van de belangrijkste redenen dat ik de zorg in ben gegaan. Wat begon als een grapje “kom oma, ik lak je nagels wel even!” werd uiteindelijk een vast ritueel. Elke vrijdagavond, vast prik: nageltjes lakken. De eerste keren waren rampzalig hoor 😂. Er zat meer nagellak op oma’s vingers (én op de mijne) dan op haar nagels zelf. Maar ach, wat gaf het. Wat ik toen nog niet wist, w

Wat ben ik daar ontzettend blij mee. Eerlijk is eerlijk, het voelt alsof we eindelijk een ontbrekende schakel in ons werk hebben...