Heb ik het goed gedaan?

Ik heb even getwijfeld of ik hierover zou schrijven. Want dit is zo'n onderwerp dat net even onder je huid kruipt. Maar ja, zoals jullie inmiddels wel weten, probeer ik mijn verhalen altijd eerlijk en kwetsbaar met jullie te delen. Dus hier komt-ie.

De afgelopen weken heb ik met een knoop in mijn maag rondgelopen. Niet de hele dag door, maar op die momenten dat je even tot rust komt en je gedachten je inhalen. Dan komt ineens die ene situatie terug, die ene vraag. En daar is hij dan weer: heb ik het goed gedaan?

Je hoofd blijft draaien

Het ging om een daggast die plotseling niet lekker werd. Op zulke momenten merk je hoe belangrijk het is dat je goed bent opgeleid. Mijn hoofd wist precies wat er moest gebeuren. Ik handelde direct, haalde de verantwoordelijke collega erbij en schakelde de huisarts in. Alles volgens het boekje.

Maar achteraf bleef het in mijn hoofd rondspoken. Had ik het anders moeten doen? Was ik niet iets over het hoofd aan het zien? Had ik het beter kunnen inschatten?

Dat is het moment waarop het voor mij moeilijk wordt. Want zolang ik in actie ben, voel ik me sterk. Maar zodra iemand anders het overneemt, bijvoorbeeld wanneer een partner de daggast ophaalt, dan begint het loslaten. En dat is voor mij vaak het lastigste onderdeel.

Wanneer laat je los, en wanneer geef je juist goede zorg?

Die vraag bleef dagenlang door mijn hoofd spoken. Ik denk dat veel zorgprofessionals dit herkennen. Want wanneer ben je klaar? Wanneer heb je genoeg gedaan? Zorgen betekent niet altijd blijven handelen. Soms betekent zorgen dat je weet wanneer het tijd is om over te dragen. Om los te laten, omdat dat op dat moment het beste is.

De kracht van een goed gesprek

Ik heb hierover gepraat met Anne Cathrien. Zij is zo’n collega die altijd een frisse blik heeft. Ze stelde me geen moeilijke vragen, maar hield me een spiegel voor. Ze vroeg me niet: "Wat had je beter kunnen doen?", maar juist: "Wat héb je allemaal gedaan?"

En dan zie je ineens: ik was aanwezig. Ik heb professioneel gehandeld. Ik heb overlegd, geobserveerd en mijn verantwoordelijkheid genomen. En ik heb ook geluisterd, gerustgesteld en nabijheid geboden. Dat is zorg met hoofd en hart.

Ik leer loslaten, stap voor stap

Toen ik net in de zorg begon, liep ik soms wekenlang rond met situaties die me raakten. Nu lukt het me steeds beter om ze te bespreken, te spiegelen, te delen. Want zorgen hoeft niet perfect. Zorgen betekent vooral dat je er bent, dat je doet wat in je vermogen ligt, en dat je daarna mag vertrouwen dat het genoeg was.

Soms is loslaten geen stoppen met zorgen, maar juist een blijk van vertrouwen. Je hebt gegeven wat je kon. En dat is ook goede zorg.

Hoe is dat voor jou?

Ik ben benieuwd hoe jij hiermee omgaat. Blijft een situatie bij jou soms ook hangen? Of heb jij een manier gevonden om het los te laten? Ik hoor het graag. Want ik geloof echt dat we van elkaars verhalen kunnen leren.

Lieve groet,Broeder Bartje