Nieuwe oude vriend: Pimmetje

De afgelopen weken kreeg ik onverwacht bezoek van één klein salamandertje. Voor de meesten die mij kennen: alles wat kruipt, glibbert of een beetje insectachtig is, vind ik mega eng. Echt, hartkloppingen gegarandeerd! Maar dit kleine wezentje… tja, hij leek een andere agenda te hebben. Het voelde bijna alsof hij dacht: “Hé Bart, ik wil je vriend zijn!”

Om de dag kwam hij even kijken, en het liefst wilde hij naar binnen. En ja hoor, één keer is dat zelfs gelukt! Je had mijn gezicht moeten zien… ik stond te stuiteren van schrik én verbazing tegelijk.Gelukkig kon ik hem rustig naar buiten krijgen door hem op mijn voet te laten kruipen en zo langzaam naar buiten te lopen. Het moment voelde bijna magisch. Een salamander op je voet… wie had dat gedacht?

Gisteren kwam Pimmetje weer langs, terwijl ik buiten zat te luisteren naar een luisterboek. En ineens viel het kwartje…

Dit kleine beestje liet me weer eens zien wat ik ook in de ouderenzorg doe. Soms heb je bewoners of daggasten die moeilijker te benaderen zijn. Mensen die gedrag laten zien waar je even van schrikt of die je niet meteen begrijpt. In zulke gevallen geef ik ze vaak een liefdevolle bijnaam. Bijvoorbeeld: “Tante Annie” of “Oom Piet”. Door die naam in mijn hoofd te gebruiken, blijf ik de mens zien, en niet de ziekte of het gedrag dat soms de boventoon voert. Het klinkt simpel, maar het werkt echt. Het helpt me om liefdevol, rustig en aanwezig te blijven.

En het grappige? Deze methode werkt niet alleen bij mensen. Inmiddels vind ik Pimmetje helemaal niet meer eng. Sterker nog, ik heb hem gekoppeld aan de naam van mijn hondje van vroeger. Zo zie ik hem nu als een klein vriendje, een soort mini-compagnon dat af en toe langskomt om hallo te zeggen. En geloof me: ik vind dat stukken gezelliger dan wanneer hij onverwacht op mijn hand landt!

Wie herkent deze manier van werken, of heeft misschien een andere methode? Laat het me weten! Voor nu blijf ik nog even luisteren naar mijn luisterboek en kijken hoe vaak Pimmetje nog langskomt. Misschien wordt dit wel een nieuwe gewoonte: kleine momenten van verbinding, zelfs met de kleinste wezens om ons heen. En stiekem… het maakt het leven een stukje leuker én minder eng!

Con amor

Broeder Bartje