Wat als de zorg een beetje meer op KwikFit leek?

Soms begint het met iets kleins. Een pling. Een lampje. Je rijdt naar huis, een hoofd vol van alles en niets. En ineens kijkt dat dashboard je streng maar vriendelijk aan. “Let op mij,” zegt het. “Het is tijd.”

Het was het bekende onderhoudslampje. Mijn auto vond het nodig om mij eraan te herinneren dat het tijd was om even stil te staan. En eerlijk gezegd… hij had gelijk.

Een lampje dat verder denkt

Ik keek naar dat kleine waarschuwingslichtje en voelde iets groters. Het bracht me aan het denken over meer dan alleen oliepeil en bandenspanning. Want hoe wonderlijk is het eigenlijk dat een auto zo helder laat weten dat er zorg nodig is, terwijl veel mensen daar moeite mee hebben?

Een auto zegt gewoon wat-ie nodig heeft. Maar een mens? Die fluistert het soms alleen, in gedrag, in blik, in stilte.

Menselijkheid bij KwikFit

Toen ik binnenliep bij KwikFit in Veldhoven werd ik niet behandeld als klant, maar als mens. Geen haast, geen koude afstand. Gewoon iemand die zei: “We denken even met u mee.” En dat voelde als een warme deken.

En ineens maakte mijn hoofd de sprong naar de zorg. Naar al die ouderen die ik dagelijks zie. Mensen die óók signalen afgeven. Niet op een scherm, maar in hun doen en laten.

Signalen in de zorg

Ze zeggen het niet altijd hardop, maar ze laten het zien:Een terugtrekkende houding.Een blik die iets minder glanst.Een vraag die eigenlijk een roep om aandacht is.

Net als bij een auto geldt ook hier: wie goed kijkt, voorkomt dat iemand stilvalt. Letterlijk en figuurlijk.

Iedereen heeft onderhoud nodig

We hebben het allemaal nodig. Zorg. Aandacht. Een moment van echte verbinding. Niet alleen voor je auto. Maar ook voor jezelf. Voor mij. Voor je buurvrouw. Of die meneer die elke ochtend op hetzelfde bankje zit en stilletjes naar de straat kijkt.

De kracht van kruisbestuiving

En toen dacht ik: waarom leren we eigenlijk zo weinig van elkaar? Waarom kijken we in de zorg zo vaak alleen naar binnen, naar eigen protocollen, eigen systemen, eigen kaders?

Want hoe mooi zou het zijn als we echt durven kijken naar andere sectoren?De manier waarop een monteur met rust uitlegt wat er aan de hand is.Hoe een barista jouw naam onthoudt en je favoriete koffie zonder woorden al klaarzet.Hoe een bibliothecaris de tijd neemt voor een praatje met iemand die daar vooral komt voor gezelschap.

Dat zijn geen zorgprofessionals. En toch zorgen ze. Op hun eigen manier.

Zorg is niet alleen van de zorg

Misschien moeten we af van het idee dat zorg alleen plaatsvindt binnen de muren van een zorginstelling. Zorg is overal waar mensen elkaar zien. Waar iemand de tijd neemt. Waar je niet gereduceerd wordt tot een dossier of een taak.

Stel je voor dat we in de zorg net zo flexibel worden als in de horeca. Net zo oplossingsgericht als in de techniek. Net zo dienstbaar als in de winkel om de hoek.Misschien ligt daar wel de toekomst. In het mengen. In het durven loslaten van wat we altijd deden.

Zorg anders denken

De zorg zal echt anders moeten. Niet omdat het moet van Den Haag, maar omdat de wereld verandert. Mensen veranderen. En dus moeten wij mee. Dat vraagt lef. Nieuw denken. Anders kijken. Buiten de lijntjes kleuren, buiten de protocollen stappen.

En gek genoeg begint dat soms met zoiets simpels als een lampje op je dashboard.

Tot slotLieve mensen. Let een beetje op jezelf. En op elkaar. Wacht niet tot het lampje brandt. Kijk, luister, voel. En durf hulp te vragen, net zoals je met je auto zou doen.

En als je dan ergens binnenkomt waar je even echt gezien wordt, waar iemand je helpt zonder haast, met een glimlach, dan is dat meer waard dan je denkt.

Dankjewel, KwikFit Veldhoven. Voor de controle van mijn auto.En voor de onverwachte reminder dat zorgen universeel is.

#ouderenzorg #zorginnovatie #mensenzorg #anderskijken #verbinding #signaleren #zorgverhalen