Wat gekkig joh!Mijn telefoon ontploft gewoon. Zoveel lieve berichten omdat ik blijkbaar bij mensen op de deurmat lig. Dat klinkt spannender dan het is hoor, dus ik zal het even uitleggen.

Een poosje geleden ben ik benaderd door V&VN met de vraag of ik openstond voor een interview in hun magazine. Daar moest ik even over nadenken, maar uiteindelijk dacht ik: ja, dit hoort er ook bij.

Zoals jullie weten ben ik begonnen met het schrijven van korte verhalen over mijn werk in de zorg en mijn vrijwilligerswerk bij Stichting Vier het Leven. In eerste instantie schreef ik vooral om dingen van me af te schrijven. Maar gaandeweg merkte ik dat mijn verhalen ook anderen konden inspireren. En dat is misschien wel het allermooiste: laten zien dat werken in de zorg echt het mooiste vak ter wereld is.

Natuurlijk, het is soms zwaar. En ja, de organisatie staat onder druk. Maar toch, als ik na een dienst naar huis ga en ik heb bewoners of daggasten blij kunnen maken en er voor hen kunnen zijn, dan stap ik met een enorm blij en voldaan gevoel de deur uit. Dat gevoel is onbetaalbaar.

Ik weet dat ik soms misschien een beetje anders ben dan anderen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat dat juist de kracht is. We zijn allemaal anders en precies dat maakt de zorg zo mooi. Voor mij gaat zorg niet alleen over zorgen voor, maar veel meer over naast iemand staan, iemand bijstaan en er echt zijn. Ook in het contact met het sociale netwerk van bewoners zit zoveel waarde. En precies daar gaat dit interview ook over: samen een band opbouwen, vertrouwen winnen en zo met elkaar een wereld van verschil maken in de zorg.

En ja, ik vind het mega spannend om nu op de cover van het V&VN Magazine te staan. Maar mijn motto is en blijft: elke golf begint als een rimpel. En ik geloof dat mijn rimpeltje inmiddels een wat grotere rimpel begint te worden.

Liefs,Broeder Bartje

PS: Heb jij mij ook op de deurmat gehad, laat het gerust weten.

THANKS Roos Koole voor de mooie foto’s