Als het thuis niet meer gaat...

Deze week hoorde ik dat een van onze daggasten binnenkort tijdelijk wordt opgenomen. Het raakte me veel dieper dan ik eigenlijk wilde. Misschien omdat het iemand is voor wie ik een extra zwak heb. Iemand die je zonder moeite in je hart sluit. Zo’n mens met verhalen, met humor, met die zachte blik die je meteen pakt.

Je ziet het gebeuren. De spanning in zijn ogen. Het grapje dat nét wat minder luchtig is dan normaal. Het verdriet dat hij eigenlijk liever niet laat zien. En tegelijkertijd... het besef. Het thuis redden ze niet meer. Hij niet, maar ook zijn partner of familie niet. Dat raakt. Want voordat het zover is, gaat daar een lang en zwaar proces aan vooraf. Twijfels, proberen, hopen. Tot er een moment komt dat het gewoon niet anders meer kan.

En dan sta je daar. Als zorgverlener. Als Broeder Bartje. En je wilt eigenlijk gewoon zeggen:"Je hebt je best gedaan. Nu mag je ook even leunen."

Gelukkig leven we in een land waar dat kan. Waar een tijdelijke opname mogelijk is. Waar er plekken zijn waar je mag bijkomen, waar rust en zorg samengaan. Dat verzacht een beetje... maar neemt het verdriet niet helemaal weg.

Want eerlijk?Ik ga hem missen. Zijn grapjes. De manier waarop hij “Bartje!” roept als ik binnenkom. Zijn verhalen. Zijn aanwezigheid. Hij hoort bij ons, bij de afdeling.

Mensen zeggen vaak tegen mij:"Je moet het niet zo persoonlijk maken."Maar hoe dan?Voor mij ís zorg persoonlijk. Juist dat maakt dat je verschil kunt maken. Dat maakt dat je iemand écht ziet. Zorg zonder gevoel is als soep zonder smaak. Ja, soms doet het zeer. Ja, soms twijfel ik of ik mezelf niet te veel geef. Maar ik weet ook: als je met je hart werkt, geef je zorg die telt.

Toch leer ik ook. Want jarenlang nam ik alles mee naar huis. Draaide ik het scenario van de dag nog eens af in mijn hoofd. Piekerde ik. Nu weet ik: dat helpt niemand. Daarom heb ik rituelen voor mezelf. Om los te laten, om op te laden.

Wandelen helpt mij. Door de bossen, de frisse lucht opsnuiven. Het maakt mijn hoofd leeg en mijn hart weer zacht. Daar laat ik even los wat ik niet meer mee hoef te dragen.

Want hoe betrokken ik ook ben: ook Broeder Bartje moet soms even voor zichzelf zorgen.

Want zorgen doe je met hart en ziel, maar dat betekent ook goed zorgen voor jezelf.

Ik hoop van harte dat onze daggast snel weer terugkomt. Want ook al is het tijdelijk, het voelt toch leeg zonder hem.

Zorg is meer dan een taak.Zorg is liefde, luisteren, lachen en soms... loslaten.

En nu ben ik benieuwd naar jou:Hoe persoonlijk mag zorg volgens jou zijn? En hoe laat jij het weer los als je thuiskomt?Laat het me weten, ik ben benieuwd naar jullie verhalen.

Liefs

Broeder Bartje