Die blik zegt genoeg…

De koffers zijn uitgepakt, het zand is uit mijn schoenen geklopt en de zonnecrème staat weer achter in de kast. De vakantie zit erop. Twee heerlijke weken waarin ik mocht opladen, wandelen langs de zee en mijn hoofd even leeg kon maken. Dat was fijn, heel fijn zelfs. Maar nu ik weer een volle week heb gewerkt, voel ik het in elke vezel van mijn lijf: dit is waar ik hoor te zijn. #ouderenzorg

Want wat was het mooi om terug te komen. Dat moment dat je de afdeling weer binnenloopt en iemand opkijkt met die herkenbare twinkeling in de ogen. Een glimlach die langzaam opbloeit, een hand die even jouw arm zoekt. “Je bent er weer!” zei een daggast met een grote grijns, en mijn hart deed een sprongetje.

Zonder dat iemand het misschien hardop zegt, voel je het: je was gemist. Niet alleen als professional, maar als mens. Als iemand met wie ze lachen, praten, stil kunnen zijn. En dát gevoel, lieve mensen, is goud waard.

En het was niet alleen weer wennen aan het ritme van de dag… deze week stond ook in het teken van iets anders: de jaarlijkse toetsing van mijn verpleegtechnische handelingen. Ja hoor, ook Broeder Bartje moet er elk jaar weer aan geloven. En hoe goed je ook weet dat je het kunt zodra daar het woord ‘toets’ staat, schiet er toch een lichte spanning door je lijf. Herkenbaar?

Gelukkig werd ik afgetoetst door een collega die mij meteen op mijn gemak stelde. Rustig, warm, bemoedigend. En ja hoor… we zijn weer geslaagd! Een klein moment van trots, want het zijn toch die vaardigheden die ervoor zorgen dat we goede, veilige zorg kunnen bieden. Het voelde als een bevestiging: ik ben weer helemaal terug — met hart én handen.

Ik ben dankbaar dat ik werk mag doen waarin ik zó dichtbij mag komen. Waar je als persoon telt. Waar je écht het verschil kunt maken. Niet door toeters en bellen, maar door er gewoon te zijn. Met aandacht, met warmte, met menselijkheid.

Want zorg is zoveel meer dan een waslijst aan taken. Het is het herkennen van een blik, het horen van wat er niet gezegd wordt, het bieden van een gevoel van veiligheid. Het is de kunst van het aanwezig zijn – in het moment, bij de mens.

We leven in een tijd waarin veel draait om cijfers, systemen en rendement. Maar in de ouderenzorg gebeurt iets dat je niet in spreadsheets kunt vatten: échte verbinding. En dat blijft mij raken. Elke keer weer.

Dus terwijl ik mijn eerste week na de vakantie afrond, voel ik vooral dankbaarheid. Voor het vertrouwen van de gasten. Voor de collega’s die het samen met mij dragen. Voor het warme welkom, én voor die bevestiging dat ik het nog steeds in de vingers heb.

Ik ben thuis. Niet alleen op mijn adres, maar vooral in mijn werk in de ouderenzorg.En dat is misschien wel het mooiste gevoel dat er is.

Broeder Bartje