En zo zit je dan...Op tweede pinksterdag, in hartje Amsterdam, aan de koffie...Bij niemand minder dan Micky Hoogendijk.

Nu denk je misschien: Huh? Hoe dan? Wat doet Broeder Bartje daar nou weer?Nou, even terug in de tijd.

Een aantal jaren geleden zat ik op de Nederlandse Academie voor Beeldcreatie. Daar leerde ik natuurlijk de techniek van het fotograferen, maar vooral óók hoe je écht kijkt. Naar licht, naar lijnen, naar emotie in beeld. En welke fotografen je kunnen inspireren.

Zo kwam ik destijds het werk van Micky tegen. Ik verdiepte me erin en ja... ik werd een beetje verliefd. Op haar werk welteverstaan.

De manier waarop zij verhalen weet te vangen in haar beelden raakte me enorm. Intiem, puur, vol gevoel. Voor mij werd ze een groot voorbeeld. Kunst die iets teweegbrengt precies wat ik zelf ook probeer te doen in mijn werk in de ouderenzorg.

Want weet je? Kunst en cultuur hebben zóveel waarde in de zorg. Echt waar.Een schilderij, een beeldhouwwerk, een foto… het opent deuren. Niet letterlijk natuurlijk, maar wel de deuren van het hart en van het geheugen. Samen naar kunst kijken, even stilstaan, het gesprek aangaan: “Wat zie jij? Wat voel jij?” En geloof me: dáár komen de mooiste verhalen uit.

Bij ons op de dagbehandeling doen we daar ook aan mee. Misschien niet op grootse schaal, maar zeker met liefde en betekenis.We hebben een lange gang en die is inmiddels een soort galerie geworden. Aan de ene kant hangen zwart-witfoto’s van vroeger. Beelden die herinneringen oproepen. En aan de andere kant? Daar hangt het eigen werk van onze daggasten.Sinds dit jaar zijn we gestart met gezamenlijke schilderijen maken. Met z’n allen, ieder draagt een steentje bij of beter gezegd: een penseelstreek. Er hangen er al twee. En wie weet... als we zo doorgaan, hangt die hele gang straks vol. Misschien wel een echte expositie. Hoe mooi zou dat zijn?

Kunst is geen luxe het is voeding voor de ziel.

Juist bij mensen met dementie, of bij mensen die de woorden soms kwijt zijn, werkt beeld vaak nog zó krachtig. Het biedt verbinding, troost, plezier en een stukje eigen regie. In een wereld die steeds kleiner wordt, kan kunst een venster naar buiten zijn.

Ik geloof oprecht dat we kunst en cultuur nog veel meer mogen verweven in de ouderenzorg. Niet als een extraatje, maar als vast onderdeel van wat we onze bewoners en daggasten mogen bieden. Want kunst spreekt áltijd. Ook als woorden stilvallen.

En dus zat ik daar, aan de keukentafel, ooit als student vol bewondering voor Micky’s werk.

En nu, jaren later, in een warm gesprek, met een kop koffie en jawel: straks een échte Micky aan mijn muur.

Ik ben dankbaar. En trots.Niet alleen omdat ik zo’n prachtig werk mee naar huis mag nemen, maar vooral om de ontmoeting. De verbinding. Het wederzijds respect. Want dát is wat kunst doet: het brengt mensen bij elkaar.

Lieve Micky, dankjewel.Het werk krijgt een prachtig plekje.

Liefs,Broeder Bartje