Tegen De Stroom Op De Roltrap

Er zijn van die kleine rituelen die zich vastzetten in je systeem. Bij mij is dat een roltrap. Niet zomaar eentje, maar die ene hier op Lanzarote. Elke keer als ik hier ben, móét het weer: ik ga precies naast het rode kruis staan.

Niet omdat ik het niet zie – maar juist omdat ik het zie.

Dat kruis herinnert me aan een tijd waarin de wereld stilviel. Een tijd van afstand, van regels, van krampachtig zoeken naar veiligheid. Corona.

Deze rode kruizen werden toen neergezet om mensen uit elkaar te houden. Om ruimte te creëren. Ze riepen: “Hier niet staan, blijf op afstand, wees voorzichtig.”

En dat was nodig. Begrijp me niet verkeerd.

Maar inmiddels zijn we jaren verder, en die kruizen zijn er nog steeds.

Verbleekt, versleten… maar aanwezig.

En elke keer als ik op Lanzarote ben, ga ik er juist op staan. Niet uit disrespect, maar als stil statement: we zijn verder. Ik bén verder. En soms is het gewoon heerlijk – en gezond – om even lekker tegendraads te zijn.

Want het leven is niet bedoeld om alleen maar netjes binnen de lijntjes te blijven. Er zijn momenten dat je bewust kiest om wél op dat kruis te gaan staan. Omdat je voelt dat het kan. Omdat je weet dat het mag. Omdat je weer mag ademen, dichtbij mag zijn, leven mag vieren.

Dat rode kruis onder mijn voeten is voor mij inmiddels een symbool geworden. Niet meer van afstand, maar van vrijheid. Van eigen keuzes. Van het lef om niet altijd te doen wat wordt voorgeschreven – maar wat goed voelt.

Vraag van vandaag:

Welke kruizen in jouw leven herinneren nog aan oude beperkingen?

En durf jij er soms bewust op te gaan staan – om te vieren dat je verder bent?

Broeder Bartje