Even stilstaan bij altijd hollen

Vorige week werkte ik op de dagbehandeling. Aan het eind van de dag bracht ik twee cliënten naar hun taxi. Buiten zag ik een man in een rolstoel. Hij keek wat verloren om zich heen. Wat ik toen nog niet wist, was dat hij de chauffeur al had gevraagd om pen en papier.

Ik liep op hem af.

“Kan ik u ergens meehelpen?” vroeg ik.

Hij wilde graag het telefoonnummer van het taxibedrijf.

“Kom maar even mee naar binnen,” zei ik.

Daar schreef ik het voor hem op. En toen kwam het gesprek op gang.

In slechts een paar minuten vertelde hij me over zijn tijd in het hospice, zijn ziekenhuisbezoek, en zijn hoop op zelfstandigheid. Zijn stem trilde. Zijn ogen werden vochtig. Maar hij bleef praten. Eerlijk, zonder opsmuk. En ik? Ik luisterde.

Niet om advies te geven. Niet om iets op te lossen.

Gewoon: om er even te zijn.

Toen ik afscheid nam, pakte hij mijn hand en zei:

“Dankjewel dat je even wilde luisteren.”

Ik liep weg, keek nog één keer achterom.

Daar zat hij. Met een glimlach.

Dat beeld bleef hangen.

Want hoe vaak hebben we écht contact met iemand die we niet kennen?

Hoe vaak luisteren we zonder oordeel, zonder haast?

Eenzaamheid is overal.

Niet alleen bij ouderen of mensen die alleen wonen.

Maar ook bij je buurman, de vrouw op de hoek, de jongere met oortjes in.

En nee we kunnen het niet allemaal oplossen.

Maar we kunnen wél even stilstaan.

Bij mij op het werk hangt er een slogan op de computer:

“Even stilstaan bij altijd hollen.”

En die zin zegt alles.

Daarom mijn uitnodiging aan jou:

Zeg deze week elke dag “hallo” tegen twee mensen die je niet kent.

Gewoon op straat, in de winkel, bij het oversteken.

Kleine gebaren maken het verschil.

Soms is een simpel “hallo” het begin van iets groots.

Een luisterend oor. Een vriendelijke blik.

Een teken dat iemand er mag zijn.

❤️ Want daar draait het om. Niet om het grootse.

Maar om het kleine dat groots blijkt te zijn.

Lieve groet,

Broeder Bartje

#verzorgendeig #ouderenzorg #werkenindezorg #geluksmomenten